Με τη φράση αυτή που βρίσκονταν στην είσοδο της Ακαδημίας του Πλάτωνα, ο φιλόσοφος δεν εννοούσε ότι «απαγορεύεται η είσοδος σ΄ όποιον δεν ξέρει γεωμετρία», αλλά ότι «απαιτείται απ΄ τους συνομιλητές του […] να έχουν αναλυτικό και επαγωγικό τρόπο σκέψης, αυστηρότητα στην κρίση και στην διατύπωση συμπερασμάτων, απόλυτη ακρίβεια και σιγουριά στην επιλογή της αλήθειας απ΄ το ψέμα, του σωστού απ΄ το λάθος». «Αγεωμέτρητος» ήταν όποιος δεν κάτεχε επαρκώς τις έννοιες της Δικαιοσύνης, της Ισότητας κ.α. .
Τα χρόνια πέρασαν. οι αρχές αυτές λησμονήθηκαν. καινούργια ήθη και αντιλήψεις επικράτησαν, και η αμάθεια εκφράζεται με τη φράση
«Αὐτός ἒφα»
που σημαίνει ΄αυτός το είπε΄, φράση με την οποία αναφέρονταν στον Πυθαγόρα οι μαθητές του υποστηρίζοντας τη διδασκαλία του, και σήμερα προβάλλει ως αδιαμφισβήτητα τα λόγια κάποιου ο οποίος θεωρείται αυθεντία, δεσπόζει αόρατα γραμμένη με μεγάλα χρυσά γράμματα όχι μόνο στην είσοδο, αλλά και στο εσωτερικό της Ελληνικής Πολιτιστικής Στέγης και παραπέμπει στον ενθρονισμένο σημερινό της πρόεδρο.
«Ο Παπακώστας το είπε», «ο Παπακώστας ξέρει το νόμο για τα ιδρύματα», ακούγονταν συχνά από διάφορους ανεμοδούρες άβουλους και μοιραίους συμβούλους της Στέγης που δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τι σημαίνει Ίδρυμα και πως πρέπει να λειτουργεί, αλλά αρκούνταν να λένε περήφανοι: «Αὐτός ἒφα». Αυτοί που κατά κόρον προβάλλουν το «Αὐτός ἒφα» αποδέχονται ασυζητητί την αυθεντία του δηλώνοντας πλήρη υποταγή, και σαν πιστοί υποτακτικοί σηκώνουν το δεξί χεράκι τους και ψηφίζουν (κάθε πρόταση του προέδρου αφού «αυτός ἒφα», χωρίς να αναλογιστούν τις αρνητικές συνέπειες για το Ίδρυμα (ενδεχόμενες ή ορατές), ή ακόμα να κάνουν οι ίδιοι διορθωτικές προτάσεις.
Στην ελληνική παροικία οι αλλαγές (προς το χειρότερο που σταματημό δεν έχουν) απομάκρυναν κάθε ευπατρίδη από Συλλόγους και Κοινότητες. Μπορεί το σημερινό παροικιακό οικοσύστημα (Ομοσπονδία, Κοινότητες, Πολιτιστική Στέγη) να διαθέτει παντογνώστες, διπλωματούχους, καταπατητές της νοημοσύνης μας, και πολλούς αλαζόνες, αλλά δεν διαθέτει ή διαθέτει ελάχιστους ευπατρίδες. Ανθρώπους, δηλαδή, που δείχνουν τον πρέποντα σεβασμό απέναντι στο έργο που σαν σύμβουλοι (σε Ομοσπονδία, Κοινότητες, Στέγη) καλούνται να επιτελέσουν ανιδιοτελώς, να σέβονται και να ακούν τον συνομιλητή τους, να δέχονται την ανεξιγνωμία, να έχουν ανεκτικότητα και σεβασμό απέναντι σε κάθε διαφορετική άποψη, ακόμα κι αν είναι η πιο αμφισβητήσιμη, ή η πιο λαθεμένη. Η φράση
«Αὐτός ἒφα»
Δεν θα πάψει να αναφέρεται στον Πυθαγόρα όσο θα υπάρχουν άνθρωποι στη Γη. Για την ΄αυθεντία΄ της Στέγης όμως, εξεμέτρησε (τελείωσε) άδοξα με την πολιτεία του στο Ίδρυμα και ιδιαίτερα με τον άλογο χειρισμό των καταστατικών αλλαγών. Δυστυχώς, για την Παροικία και το Ίδρυμα, η Αυλή του δεν διδάχτηκε ακόμα, ότι δεν υπάρχει «η αναγνώριση κανενός μονοπωλίου της αλήθειας, ή της ιδιότητας του αλάθητου σε κανένα άτομο ή ομάδα ατόμων».
Η κομπορρημοσύνη του, τα διοικητικά μέτρα που παίρνει διαγράφοντας συμβούλους επειδή για κύρια, ουσιώδη για το Ίδρυμα ζητήματα εκφράζουν διαφορετικές απόψεις με αποτέλεσμα να παραλύει κάθε δημιουργική σκέψη, απειλές για λήψη νομικών μέτρων ενάντια σε ανθρώπους εκτός συμβουλίου που άκουσον-άκουσον τολμούν να ασκούν κριτική σε κακώς κείμενα στη Στέγη που σύμφωνα με τους δωρητές ανήκει σε ΟΛΗ την Ελληνική Παροικία και ΟΧΙ στην Αυλή του όπως αυτός επιθυμεί, αυθαίρετες παραβιάσεις ομόφωνων αποφάσεων, την ποσοτική και ποιοτική πολιτιστική ατροφία του Ιδρύματος ενώ προσποιείται ότι κάνει πολιτιστική πολιτική χωρίς να κάνει τίποτα ουσιαστικό, η εμμονή του να διαστρεβλώνει το πνεύμα των δωρητών, είναι μερικά από τα χαρίσματά του. και η εμμονή του να αποφασίζει αυτός για όλα, δεν συνάδουν με την ιδιότητα του προέδρου.
Η εμφάνισή του στη Στέγη συνοδεύτηκε αμέσως με τον τίτλο του καθηγητή. Τίτλο που ανέμιζε (και ανεμίζει) δεξιά κι αριστερά, «καθημερινές και σκόλες». Προσωπικά δεν τον μέμφομαι καθόλου για την επιστημονική του διάκριση, για τον μόχθο που κατέβαλε για την απόκτηση του τίτλου του καθηγητή, την επαγγελματική του αποκατάσταση και ανέλιξη. Το αντίθετο μάλιστα. αλλά η κριτική που κατά καιρούς έχω ασκήσει στο πρόσωπό του εστιάζεται στην πολιτεία του στο Ίδρυμα όπου χαρακτηρίζεται «Αγεωμέτρητος» με λαμπερά γράμματα. “Πολυμαθίη νόον ἔχειν οὐ διδάσκει”. Η πολυμάθεια δεν σε κάνει έξυπνο, είπε ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Ηράκλειτος. Και ο τίτλος του, αν συνδέεται με πολυμάθεια, δεν τον βοήθησε να διδαχθεί το πνεύμα των δωρητών. Ούτε συνοδεύεται, απαραίτητα, με την ικανότητα της κατανόησης σε βάθος των προβλημάτων της παροικίας (ως όφειλε σαν κοινωνιολόγος), ή με αυξημένη αρετή απαραίτητη στην πραγματοποίηση των σκοπών του Ιδρύματος.
«η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα»
Ο βαρύγδουπος τίτλος του καθηγητή που δεν παύει να επικαλείται, δεν βοήθησε στις καταστατικές αλλαγές του Ιδρύματος που ήταν το κύριο μέλημά του. Αλλαγές για τις οποίες επένδυσε πολύ χρόνο διχάζοντας την παροικία, δυσφημίζοντας τον ελληνισμό και ακριβοπληρώνοντας με χρήματα του Ιδρύματος (το Kammarkollegiet αρχικά, το Διοικητικό Δικαστήριο στη συνέχεια), προκειμένου να ικανοποιήσει το εγώ του, την επανεξέταση προτεινόμενων καταστατικών αλλαγών που δεν ενέκρινε η εποπτεύουσα αρχή του Ιδρύματος. Όχι μόνο δεν άντλησε την πρέπουσα φρόνηση από τον τίτλο του για να λύσει το πρόβλημα του Αη Γιάννη που χρόνια ταλανίζει και θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί το Ίδρυμα, αλλά αντίθετα το διόγκωσε ώστε τα δύσκολα και τα χειρότερα να είναι μπροστά. Συνεχίζει να αγνοεί, ή προσποιείται ότι αγνοεί τη θέληση και το πνεύμα των δωρητών οι οποίοι στόχευαν σε ένα και μοναδικό συμφέρον: το συμφέρον της παροικίας στο σύνολό της, και το παραποιεί οδηγούμενος από ταπεινά ελατήρια ικανοποιώντας αλλότρια συμφέροντα. Περιφρονώντας το πνεύμα των δωρητών, ο πρόεδρος, προσπάθησε με αθέμιτα μέσα να περάσει τέτοιες καταστατικές αλλαγές που αν γίνονταν δεκτές από την εποπτεύουσα αρχή, το Ίδρυμα θα ήταν έρμαιο μιας λίγκας και θα ανήκε σε ελάχιστα άτομα και όχι στην ελληνική παροικία. Οι δωρητές, δωρίζοντας τα δυο κτίρια στην παροικία απέβλεπαν σε ένα και μοναδικό συμφέρον. Το συμφέρον της παροικίας. ενώ οι προτεινόμενες καταστατικές αλλαγές απ’ αυτόν, όχι μόνο δεν ικανοποιούν το πνεύμα τους, αλλά κυριαρχούνται από το ατομικό και το συμφέρον μιας μικρής λίγκας σε βάρος του συνόλου της παροικίας.
Μετατρέποντας τη θέση του προέδρου σε εκφραστή συμφερόντων, και επιδιώκοντας να εμφανιστεί σαν ο Μεσσίας της παροικίας, έδειξε την ασέβειά του απέναντι στους δωρητές χαρακτηρίζοντάς τους ιντριγκαδόρους στις Σουηδικές αρχές. Διέπραξε ασυγχώρητη και καταστροφική για το Ίδρυμα και την παροικία ασέβεια με τις αντιδημοκρατικές προτάσεις για καταστατικές αλλαγές, επιδιώκοντας να επιβάλλει τον εαυτό του ισόβιο ρυθμιστή των λειτουργιών του Ιδρύματος. Η αχαλίνωτη φιλοδοξία του τον οδήγησε να ορίζει αυτός, και έγινε δεκτό! από το σύνολο σχεδόν του συμβουλίου, αφού «Αὐτός ἒφα», να ορίζει ο ίδιος!!! τους τέσσερις συμβούλους κοινής αποδοχής. Αλλά, όσο περισσότερα προνόμια έχει ο πρόεδρός, τόσο μεγαλώνει και αυξάνει το δέλεαρ. Όσο περισσότερα προνόμια έχει μια λίγκα, όλο και περισσότερο κεντρίζεται η φιλοδοξία της και προβάλλει πλήθος από δευτερεύουσες φιλοδοξίες. Ας μην παραβλέπουμε πως όταν κάποιος είναι μόνιμος, τα κουσούρια του επεκτείνονται απεριόριστα, διακυβεύουν το κύρος του Ιδρύματος και χρησιμοποιεί για ίδια χρήση τη δύναμη του Ιδρύματος.
Οι δωρητές ορίζουν ότι: το Ίδρυμα στοχεύει μ.α. σε «δραστηριότητες νεολαίας» (ungdomsverksamhet). Συνιστά ασέβεια στους δωρητές, συνειδητή και προμελετημένη παρέκκλιση από τους σκοπούς του Ιδρύματος η ετήσια χρηματοδότηση[1] με 250.000 κορώνες του σχολείου ελεύθερου χρόνου που πηγαίνουν τα παιδιά του προέδρου και άλλων συμβούλων, και ο αποκλεισμός ελληνόπουλων που πηγαίνουν σε άλλα σχολεία από οποιαδήποτε φροντίδα. Η εμπάθεια του προέδρου και άλλων συμβούλων απέναντι σε ένα δεύτερο σχολείο ελεύθερου χρόνου αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Παιδείας και ο αδικαιολόγητος αποκλεισμός του από οποιαδήποτε στήριξη του Ιδρύματος είναι ύβρις απέναντι στους δωρητές. Το συμβούλιο της Στέγης, προεξάρχοντος του προέδρου, κρατάει ένα εμφυλιακό γινάτι απέναντι στο σχολείο που πριν χρόνια ένας στενός κύκλος σε συνεργασία ή με την υποκίνηση της, τότε, υπεύθυνης του Υπουργείου Παιδείας στη Στοκχόλμη για την εκπαίδευση προσπάθησαν να ελέγξουν και να φυτέψουν τις ακροδεξιές τους απόψεις στην ελληνική παροικία, η οποία με τη σειρά της γρήγορα τους ξέβρασε. Η αρνητική εμπειρία του παρελθόντος, κ. καθηγητά, δεν πρέπει και δεν μπορεί να λειτουργεί σαν δικαιολογία για να παραβιάζεται κατάφορα ο σκοπός του Ιδρύματος, πολύ περισσότερο δε όταν πολλά έχουν αλλάξει και στα θρανία του σχολείου αυτού έχουν καθίσει εγγόνια πολύ γνωστών πάροικων περήφανων για τα αριστερά τους φρονήματα. Και ενώ ο πρόεδρος ολισθαίνει επικίνδυνα στον αυταρχισμό εκδίδοντας πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων (αποκλείοντας κάθε ελληνόπουλο που δεν πηγαίνει στο σχολείο της αρεσκείας του) με τη σφραγίδα του Ιδρύματος, κανένας σύμβουλος δεν ανησυχεί, κανένας δεν συμβουλεύτηκε την εποπτεύουσα αρχή όχι για λόγους εκδίκησης ή τιμωρίας αλλά για την πιστή τήρηση του σκοπού του Ιδρύματος από το συμβούλιο, όπως άλλωστε οφείλουν.
Απόστολε, το μεταναστευτικό κίνημα στη Σουηδία χτίστηκε και άνθισε από ανιδιοτελείς ανθρώπους με χρόνο που έκλεψαν από τις οικογένειές τους, εις βάρος των επιχειρήσεών τους, των σπουδών τους, της επιστημονικής τους ενασχόλησης. Φωτεινό παράδειγμα αποτελούν οι Α. Μυστακίδης, Γ. Σεβαστίκογλου, Θ. Παπαδόπουλος κ.α. που ΠΟΤΕ και σε καμία περίπτωση δεν πρόβαλαν τον τίτλο τους. Ανιδιοτελείς άνθρωποι, πρόεδρε, που όχι μόνο δεν πληρωνόντουσαν για τις υπηρεσίες τους, αλλά αντίθετα πολλές φορές πλήρωναν από την τσέπη τους. «Βοήθησε να βελτιωθεί η ζωή του γείτονα, για να βελτιωθεί η δική σου ζωή», λέει μια λαϊκή παροιμία. Οι άνθρωποι αυτοί συνειδητά έβλεπαν την προσφορά τους προσφορά στο σύνολο της παροικίας μέρος της οποίας ήταν οι ίδιοι. Όχι μόνο χρήσιμη, αλλά και αναγκαία θεωρούνταν η ενασχόληση με τα παροικιακά προβλήματα, και κάθε κοινωνιολόγος θα τους ονόμαζε παροικιακούς αγωνιστές, με αναγνωρίσιμη και γενναία την προσφορά τους στην παροικία αφού συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του μεταναστευτικού κινήματος. Εσύ, πρόεδρε, για να ικανοποιήσεις και οικονομικά συμφέροντα της λίγκας, πρότεινες να αμείβονται οι σύμβουλοι του Ιδρύματος ανοίγοντας ένα φεγγίτη έμμεσης ιδιωτικοποίησης της Στέγης. Ας δεχθούμε ότι εκτός από ένα-δυο άτομα κανένας δεν θα διεκδικούσε οικονομική αποζημίωση. Τί θα συνέβαινε όμως Απόστολε, αν «έτερος Καπαδόκης» δεν χρησιμοποιεί, ή καταργεί τον τραπεζιτικό λογαριασμό Κοινότητας και βάζει τα χρήματα στην τσέπη του «για να μπορεί να πληρώνει», αν κάποιος «Καπαδόκης» που βλέπει το Ίδρυμα σαν την κότα που γεννά χρυσά αυγά, αποκτήσει πρόσβαση στο ταμείο της Στέγης, όπως με επιμονή και υπομονή προγραμματίζει, συνεπικουρούμενος και από ανθρώπους που μέλημά τους είναι να φύγει ο σημερινός πρόεδρος αδιαφορώντας!!! για την κατεδάφιση που θα επακολουθήσει;
Πρόεδρε, στην πολύπαθη παροικία μας με ”νεκρές” οργανώσεις, με εμφύλιους, Κοινότητες χωρίς έργο και μηδενική προσφορά, η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Από τους 15.000 περίπου ελληνικής καταγωγής στο Νομό Στοκχόλμης, και πάμπολλους φιλέλληνες, ονειρεύτηκες ένα καταστατικό με φορείς που ενώ κάποτε στέγαζαν την πλειοψηφία των Ελλήνων, οι ίδιοι φορείς θα συνέχιζαν να απαρτίζουν το Ίδρυμα, παρόλο που σήμερα, όλοι μαζί, δεν ξεπερνούν τα 500 άτομα!!!. Ονειρεύτηκες, και έπεσες μέχρι εσχάτων μαχόμενος απεγνωσμένα (προσφεύγοντας στο Kammarkollegiet, και το Διοικητικό Δικαστήριο ξοδεύοντας χρήματα του Ιδρύματος) για ένα καταστατικό που θα μετέτρεπε το Ίδρυμα σε βιλαέτι του εκάστοτε προέδρου. Φορτωθήκατε, εσύ και η Αυλή σου, το άγος της μεγαλύτερης καταστατικής εκτροπής που έγινε ποτέ, εμπαίζοντας παράλληλα την παροικία με την ένοχη σιωπή σου στο καταστατικό Βατερλό σου, και κινδυνεύοντας να χαρακτηριστείς μεγάλη πληγή για την παροικία και τη Στέγη. Και ενώ ξεκίνησες με πολύ ευνοϊκούς οιωνούς έχοντας πρωτοφανή στήριξη και αποδοχή, με την πολιτεία σου στη Στέγη χαρακτηρίζεσαι σαν ο «Αγεωμέτρητος» πρόεδρός της.
Ύστερα από το καταστατικό Βατερλό σου, πρόεδρε, φέρεσαι και συμπεριφέρεσαι σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα, και όλα βαίνουν καλώς. Καμάρωνες, όταν διαφημίζοντας τον εαυτό σου γράφοντας ότι το καινούργιο καταστατικό θα είναι κόσμημα της παροικίας παίρνοντας πολλά likes, ενώ τώρα «ποιείς την νήσσαν». Όχι, κ. πρόεδρε. θα βρίσκεις πάντα μπροστά σου ανθρώπους που προσβλέπουν σε μια Πολιτιστική Στέγη Φάρο στην παροικία, τιμώντας και εκπληρώνοντας τη βούληση των δωρητών όπου σε κάθε χώρο της Στέγης θα φωτίζει η φράση: «Αὐτός δεν ἒφα», για να στηρίζεται στη συλλογική δύναμη των πάροικων. δύναμη που θα είναι πάντοτε ισχυρότερη πηγή δημιουργίας από την εκάστοτε ΄αυθεντία΄, συλλογική δύναμη που θα ασκεί ενωτική, υπερκομματική πολιτική και θα φροντίζει για την έγκαιρη αναπαραγωγή συμβούλων και προέδρων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα αναζητούν καινούργια βλάστηση σε ανεξερεύνητες από το Ίδρυμα περιοχές. για να ακούσουμε και να προβάλλουμε τους ποιητές μας, τους ζωγράφους μας, τους πεζογράφους μας… .
Παναγιώτης Καλογιάννης, Γενάρης 2023
[1] Η εκπαίδευση δεν συνιστά παιδική δραστηριότητα, και η χρηματοδότηση παραβιάζει τους σκοπούς του Ιδρύματος.
